ඊයේ සවස ඉන්දික ෆර්ඩිනැන්ඩෝ ගේ ‘වෙඩි නොවදින ළමයි’ චිත්‍රපටයේ විශේෂ ආරාධිත දර්ශනය නැරඹුවේ වැල්ලවත්ත සැවෝයි සිනමා ශාලාවේදී.
ලංකාවේ සමාජයේ විවිධ ස්ථර බස් එකක් ඇතුළට ගෙනත්, යථාර්තයත්, මායාවත් අතර ගමන් කරමින් ලාංකීය ජන මනසේ විශාල හරස්කඩක් ආදරය, වේදනාව, ඊර්ශියාව, වියෝගය, මරණය ආදී මානව හැඟීම් ගොන්නක් සමඟ විකාශනය වන රෝඩ් මූවි හැඩයේ චිත්‍රපටයක් ‘වෙඩි නොවදින ළමයි.’
චින්තන ධර්මදාසගේ ‘ඇවිලෙන සුළුයි’ වලින් පස්සෙ මෑතක ලංකාවේ නිශ්පාදනය වුණු රෝඩ් මූවි එක මේක වෙන්න ඕන. (සිංහල නවකතාවක් තුළ මේ රෝඩ් මූවි හැඩය තියන එකක් ලියැවුණානම් ඒ ශමෙල් ජයකොඩිගේ ‘කුමර කොබෙයි’.)
මුළු චිත්‍රපටය තුළම මාව වඩාත් ඇඳ බැඳගත් ප්‍රධාන දේ නම් චිත්‍රපටයේ හැම ෆ්‍රේම් එකක් පුරාම තිබුණු නාටකීය හා ජීවය පිරුණු බව. ඒක චිත්‍රපටයේ හතරෙන් තුනක් පුරාම අති නාටකීය ලෙස වර්ධනය කරමින් ප්‍රේක්ෂකයා කෘතිය වෙත ඇද බැඳගත් අගය කළයුතු සිනමාමය තත්ත්වයක්. මේ අති නාටකීය හැඩය ඉන්දිකගේ පළමු සිනමා කෘතිය වූ ‘හෝ ගාන පොකුණ’ තුළත් තිබුණා. (Storyline එකට බර දාලා කෘතිය නිමැවීම.)
1996 විල්ස් ලෝක ක්‍රිකට් කුසලානය ශ්‍රී ලංකාව දිනාගත් දිනයේ ඕස්ට්‍රේලියාව හා ශ්‍රී ලංකාව අතර පකිස්ථානයේ ගඩාපි ක්‍රීඩාංගනයේදී තරඟය ආරම්භයෙන් ඇරඹෙන චිත්‍රපටය අවසන් වන්නේ ඒ තරඟයේ ජයග්‍රහණයෙන් ශ්‍රී ලංකාව ලෝක ශූරයන් වීම සමරමින්.
මුළු චිත්‍රපටය පුරාම වන සියළු සිදුවීම්, හැල හැප්පිම් මැදින් ක්‍රිකට් තරඟයත් ගලා යනවා.(ප්‍රසන්න විතානගේ ගේ ‘ඉර මැදියම’ හීදී වගේ.) එක අන්තයක ජයග්‍රාහක කණ්ඩායමක් සිටියදී, අනෙක් අන්තයේ අන්තර් පාඨශාලීය ජාතික සංගීත තරඟයේ ජයග්‍රහණය අහිමි වුණු, අනු ශූරතාව හිමිවුණු, පාසල් ශිෂ්‍ය කණ්ඩායමක සිට තමන්ගේ මියගිය කුළුඳුල් දරුවා අනුරාධපුරයට හර්ස් එකකින් රැඟෙන යාමට මුදල් නොමැතිකම නිසා කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක දමාගෙන, තම දරුවාට ගෞරවණීය අවසානයක් ලබා දීමට (ලැස්ලො නෙමේස්ගෙ Son of Saul වලදි වගේ) රැගෙන යන තරුණ යුවළක් වගේම, ජීවිතය අලුතෙන් ඇරඹීමට නිවසින් පැන යන පෙම්වතුන් යුවළක් ඇතුළුව සමාජයේ විවිධ කණ්ඩායම් මේ බසය තුළ කොළඹ සිට අනුරාධපුරයට ගමන් කරනවා. (ඒ අතරේ ඒ මරණයම විකුණලා, හැඟීම් උත්කර්ෂයට නංවලා, බස් එකේ පිරිසගෙන්ම ගාණක් කඩාගෙන බසයෙන් බැසයන සුදු ඇඳගත්, NGO ටයිප් නීට් පොරකුත් ඉන්නවා.)
මුලින් කී ලෙස යථාවත්, මායාවත් අතරින් අති නාටකීයව විකාශනය වන ‘වෙඩි නොවදින ළමයි’ ෆ්‍රේම් ටු ෆ්‍රේම් ඉහළ සිනමාමය නිමාවක් සහිත, ලංකාවේ කලාතුරකින්ම දකින්නට ලැබෙන චිත්‍රපටයකි.
චිත්‍රපටයේ කැමරාකරණය හා සංස්කරණය මෙවැනි අති නාටකීය සිනමා කෘතියකට ගැලපෙන ඉහළම මට්ටමේ එකක් වනවා සේම, ඒවා විසින් ප්‍රේක්ශකයා වෙත කරන බලපෑමද, චිත්‍රපටයේ තේමාව ඉහළ තළයකට ගෙන ඒමටද දක්වන දායකත්වය ඉතා ඉහළය. (මුල් ෆ්‍රේම් එකේදි කැමරාව පාත්‍ර වර්ගයා වෙත ගමන් කිරීම වෙනුවට ඔවුන් ඒ වෙත පැමිණීම මට සිහි කළේ තර්කොව්ස්කිගේ Stalker හී බොහෝ දර්ශන.)
එළෙසින්ම චිත්‍රපටය පුරාම වන ඉතාම කුඩා සිදුවීමකට, චරිතයකට වගේම දෙයකට පවා භූමිකාවක් හා සංඛේතීය වටිනාකමක් ඇත. (ප්‍රේක්ශකයා අමතක කරන්න එපා අර්ජුන රණතුංග ශූරතා කුසලානය ලබද්දී, බස් එක ඇතුළේ ඇති කුසලානය ශූරතා කුසලානයක් නොව අනු ශූරතා කුසලානයක් බව. අවසානයේ දරුවා අරන් දුවන්නේ තමන්ට තම ජීවිතයේදී අහිමි වූ කුසලානය: තම මිය ගිය සහෝදරයා. ඒ මානුෂිකත්වයට තබන වෙඩි උණ්ඩ තමයි රෝසමල් වෙන්නෙ. අපි බදා වැළඳගත යුත්තේ ඒ අහිමි මිනිසත්බව නම් කුසලානය මිස අනෙකෙක් පරදවා ලබන ශූරතා කුසලානය නොවන බවයි ඉන්දික අපට කියන්නේ. )
මුළු චිත්‍රපටය පුරාම බස් එක තුළ ගමන් කරන, චිත්‍රපටය ජීවයෙන් පුරවන පාසල් සංගීත කණ්ඩායම හඳගමගේ ‘ඇන්ටික් කඩයක මරණයක්’ හී සංගීත කණ්ඩායම එකී කෘතියට දැක්වූ දායකත්වය වගේම එකක් නිර්මාණයට ලබා දෙනවා.
කොහොම වුණත් කියන්න තියෙන්නෙ ‘වෙඩි නොවදින ළමයි’ එක පාරක් නෙමෙයි කිහිප සැරයක්ම බලන්න හිතෙන, ප්‍රේක්ෂකයා සිනමා ශාලාව වෙත ඇද්දවිය හැකි, ලංකාවේ සිනමා කර්මාන්තය ගැන බලාපොරොත්තු ඉහළ නංවන, ඉහළ ජීව ගුණයෙන් යුතු චිත්‍රපටයක් බවයි.
නොබලා අතාරින්න නම් එපා. මේ වගේ හොඳ ෆිනිෂ් එකක් සහිත සිංහල චිත්‍රපට ලාංකික ප්‍රේක්ෂකාගාරයට නිකුත් වෙන්නේ කලාතුරකින්.