ජාතික ජන බලවේගයේ නායක අනුර කුමාර දිසානායක සහෝදරයා ප්‍රමුඛ එහි නියෝජිත කණ්ඩායමකට ඉන්දියාවේ විදේශ කටයුතු අමාත්‍ය ආචාර්ය එස්. ජයිෂන්කර්, ජාතික ආරක්ෂක උපදේශක (NSA) අජිත් දොවාල් මහතා සහ විදේශ ලේකම් විනායි මෝහන් ක්වට්‍රා මහතා සමඟ සාකච්ඡා සඳහා ඉන්දියාවට පැමිණෙන ලෙස ආරාධනා කරන ලදී. ආචාර්ය ජයිශංකර්ගේ සමාජ මාධ්‍ය සටහන්වලින් ද්විපාර්ශ්වික සබඳතා සහ අන්‍යෝන්‍ය ප්‍රතිලාභ කේන්ද්‍ර කරගත් ධනාත්මක සහ ඵලදායී සාකච්ඡා පැවැත්වූ බව පෙන්නුම් කරයි.
අනුර සහෝදරයා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ (ජවිපෙ) නායකයා ද වේ. මෙම මෑත සංචාරය බොහෝ දුරට දේශපාලන උගතුන්ගේ දැඩි විවාදයට හා විවේචනයට ලක් වුවද, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉන්දීය රජය සමඟ සම්බන්ධකම් පැවැත්වූ පළමු අවස්ථාව මෙය නොවේ. ජාතික ජන බලවේගය සහ ජවිපෙ හා සම්බන්ධ අයගේ සමාජ මාධ්‍ය සටහන් මඟින් මෙම සංචාරය අර්ථකථනය කර ඇත්තේ අනුර සහෝදරයාගේ මීළඟ ජනාධිපතිවරණය ජයග්‍රහණය කිරීමේ හැකියාව ඉන්දියාව විසින් පිළි ගනු ලැබීමක් ලෙසය. මීට පෙර, රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකයින් ජවිපෙ සමග සම්බන්ධ වීමට උත්සාහ නොකළේ එය ප්‍රමාණවත් තරම් ශක්තිමත් දේශපාලන බලවේගයක් ලෙස නොදක්නා ලද හෙයිනි. ජාතික ජන බලවේගය, විශේෂයෙන් පහළ මධ්‍යම පංතිය අතර, වැඩි වැඩියෙන් දෘශ්‍යමානබව, ජනප්‍රියත්වය සහ විශ්වාසනීයත්වය අත් කර ගැනීමත් සමඟ දැන් තත්වයන් වෙනස් වී තිබේ.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉන්දීය රජය සමඟ ඇතිකරගත් පළමු සම්බන්ධතාවය වූයේ මා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම්වරයා සහ එහි විදේශ කටයුතු භාර දේශපාලන මණ්ඩල සභිකයා ව සිටියදී යි. අපි ඉන්දියානු මහ කොමසාරිස් කාර්යාලය සමඟ යහපත් සබඳතාවන් පවත්වාගෙන ගියෙමු. අසූව දශකයේ මුල් භාගයේ නරසිම්හ රාඕ මහතා ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණි විට රෝහණ විජේවීර සහෝදරයාත් මමත් ඔහු හමුවීමට ගියෙමු. ඒ වන විට අප “ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය” පිළිබඳ ප්‍රතිපත්තිය අතහැර දමා තිබුණි. 1972 දී අතහැර දැමුණු එය 1984න් පසු කාලයේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් යලි පණ ගන්වන ලදි. පසුව ජවිපෙ නායකත්වය දැරූ සෝමවංශ අමරසිංහ වැනි ප්‍රමුඛ පෙළේ සහෝදරවරු දැඩි ඉන්දීය විරෝධීන් වූ අතර ඔවුහු ලංකාවට ගෙන එන ඉන්දීය ආනයනයන් තහනම් කිරීමට තරම් දුර දිග ගියහ. හාස්‍යයට කරුණක් නම්, ඔහු ශ්‍රී ලංකාවෙන් පිටව යෑම කරන ලද්දේ හෙන්ද්‍රි වික්‍රමසිංහ සහෝදරයාගේ මැදිහත්වීමෙන් ඉන්දියාව හරහා යි. වඩා මෑතක දී, ඉන්දියාවේ, එක්සත් ජනපදයේ සහ තවත් රටවල් කිහිපයක රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකයින් ජාතික ජන බලවේගය සහ එහි නායකයන් හමු වී නිල සාකච්ඡා පවත්වා ඇත.
ඓතිහාසික වශයෙන් ගත් විට, ශ්‍රී ලංකාව ඉන්දියාව සමඟ සමීපව පිහිටා තිබීම නිසා සැලකිය යුතු සංස්කෘතික, ආර්ථික, ඓතිහාසික, දේශපාලනික සහ භූ මූලෝපායික සබඳතා පවත්වා ගෙන ගොස් ඇත. ශ්‍රී ලාංකීය සමාජයේ බොහෝ අංශ කෙරෙහි බලපෑම් කිරීම අතින් ගත් විට ඉන්දියාව ප්‍රධාන භූමිකාවක් ඉටු කර ඇත. වර්තමානයේදී, ඉන්දියාව දිවයිනේ ආර්ථික සංවර්ධනය සම්බන්ධයෙන් වැඩි වැඩියෙන් වැදගත් අන්දමේ කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි. එය ජාත්‍යන්තර ක්‍ෂේත්‍රයේ ද බලවත් තත්වයකට පත්ව තිබේ. ඉන්දියාව සුපිරි බලවතෙකු බවට පත් වීම සැලකිල්ලට ගත් විට, ජාතික ජන බලවේගය සහ ජවිපෙ මෙම යථාර්ථය හඳුනාගෙන ඉන්දියාව සමඟ යහපත් සබඳතා වර්ධනය කර ගැනීම උසස් අන්දමින් අර්ථවත් කරවයි.
මෑත වසරවල දී ජවිපෙ පුනර්ජීවනයෙන් සහ ජාතික ජන බලවේගය නමින් පුළුල් පෙරමුණ ස්ථාපිත කිරීමෙන් පසුව, ඔවුන් තවදුරටත් “ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය” යන දේශපාලන සටන් පාඨය භාවිතා කරනු මා අසා නැත. දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයෙකු ලෙස චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ නායකයාව සිටියදී මාඕ සේතුං සහෝදරයා ඉදිරිපත් කළ ඉන්දීය ව්‍යාප්තවාදය පිළිබඳ සංකල්පය හා සමඟ මම මගේ මාඕවාදී කාලයේ පටන් එකඟ වී සිටියෙමි. කෙසේ වෙතත්, එය ඉන්දියානු කම්කරු පන්තියට හෝ ශ්‍රී ලංකාවේ මලයහ කම්කරුවන්ට එරෙහිව ආයුධයක් ලෙස භාවිතා කිරීමට අදහස් කෙරුණේ නැත. අපට අවශ්‍ය වූයේ ඉන්දියානු ධනේශ්වර පන්තියෙන් එල්ල වන තර්ජනය, ශ්‍රී ලංකා සගයන් සමඟ ඔවුන්ගේ සහයෝගීතාවය සහ මලයහ කම්කරුවන් කෙරෙහි ඇති ඔවුන්ගේ බලපෑම පිළිබඳව ශ්‍රී ලංකාවේ වැඩකරන ජනතාව දැනුවත් කිරීම යි.
1980 ගණන්වල, විශේෂයෙන්ම එල්ටීටීඊ සටන්කාමීත්වයේ උච්චතම අවධියේදී, ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෙන්ම ශ්‍රී ලාංකීය ජනතාවගේ සහ ඔවුන්ගේ දේශපාලන ව්‍යාපාරවල බහුතරයක දැඩි විරෝධයෙන් පිළිබිඹු වූ පරිදි දකුණේ මෙන්ම උතුරේ ප්‍රධාන සහ සුළු දේශපාලන ආයතන සියල්ලම පාහේ ශ්‍රී ලංකාව තුළ කෙරෙන ඉන්දීය මැදිහත්වීම්වලට එරෙහි ව සිටි බව සිහිපත් කිරීම වටී. බෞද්ධ, කතෝලික, හින්දු සහ ඉස්ලාම් ආගමික නියෝජිතයන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙක් ඊට විරුද්ධ වූහ. ඔවුන් අතර වත්මන් අගමැතිවරයාගේ මහජන එක්සත් පෙරමුණ (MEP), ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය (SLFP) සහ සියලුම මාඕවාදී කණ්ඩායම් ද වූහ. මෙයට වෙනස් ව සිටියේ පාලක එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ (UNP) ඇතැම් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් වන ඒ සී එස් හමීඩ් සහ ගාමිණී දිසානායක යන මහත්වරු, ජනාධිපති ජේ ආර් ජයවර්ධන, ශ්‍රී ලංකා මහජන පක්ෂය (SLMP), ශ්‍රී ලංකා කොමියුනිස්ට් පක්ෂය (CPSL) ය. සහ ලංකා සමසමාජ පක්ෂය (LSSP) යි. උතුරු නැගෙනහිර, ඊළාම් ජනතා විප්ලවවාදී විමුක්ති පෙරමුණ (EPRLF) සහ තවත් කුඩා කණ්ඩායම් කිහිපයක් ද එසේ වෙනස් ව සිටියේය.
ඔහුගේ රජයේ අගමැති ආර් ප්‍රේමදාස සහ ඔහුගේ පක්ෂයේ අනෙකුත් අයගේ විරෝධය නොතකා ඉන්දීය සාම සාධක හමුදාව (IPKF) ශ්‍රී ලංකාවට ආරාධනා කළේ ජනාධිපති ජයවර්ධන යි. එක්සත් ජාතික පක්ෂ පාලනයේ සිටි අමාත්‍ය ගාමිණී ජයසූරිය ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට විරෝධය පළ කරමින් කැබිනට් මණ්ඩලයෙන් ඉල්ලා අස්විය. ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමෙන් පසු අගමැති ආර් ප්‍රේමදාස ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට එරෙහි ව්‍යාපාරයේ නායකයා බවට පත් වූයේය. IPKF හමුදාවට එරෙහි වීම සඳහා ඔහු දෙමළ ඊළාම් විමුක්ති කොටි සංවිධානය (එල්ටීටීඊ) වෙත ආයුධ සැපයූ අතර අවසානයේ ඉන්දියානු හමුදාව ඉවත් කර ගන්නා ලෙස ඉන්දියාවට බලපෑම් කළේය. ප්‍රේමදාස පාලනයේ එවකට සභා නායකයා වූයේ වත්මන් ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා යි. කොළඹ කොටුව බෝධිය අසල පැවති ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට සහ IPKF හමුදාවට එරෙහිව විරෝධතා පැවැත්විනි.
එල්.ටී.ටී.ඊ.ය උතුරු නැඟෙනහිර යුද වැදීමත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ දකුණේ සන්නද්ධ විරෝධය දියත් කිරීමත් සමඟ ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයාගේ නායකත්වයෙන් යුත් එජාප පාලනය එහි දේශපාලන පැවැත්ම සඳහා සටන් වැද සිටියේය. ජාතික ප්‍රශ්නයට සාධාරණ හා දීර්ඝකාලීන විසඳුමක් සකස් කිරීම සඳහා එම පාලනයට කිසිදු අරමුණක් තිබුණේ නැත. 1987 ඉන්දු – ලංකා ගිවිසුම කෙටුම්පත් කරන ලද්දේ ශ්‍රී ලංකා රජයේ අනුමැතිය සහිතව ශ්‍රී ලංකාවේ ගැටුම් තත්වයට යුදමය වශයෙන් මැදිහත් වීමට ඉන්දීය රජයට හැකිවන පරිදි යි. ඉන්දු – ලංකා ගිවිසුම රටේ ඒකීය තත්ත්වය සහ එහි භෞමික අඛණ්ඩතාව සහ ස්වෛරීභාවය පිළි ගත් අතර, එය උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනයාගේ ඉල්ලීම් ද සැලකිල්ලට ගත්තේය. එහෙත් ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ප්‍රශ්නය තවත් නරක අතට හරවා ලීය. එසේ වුවද, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 13 වැනි සංශෝධනය මත පදනම්ව බලය බෙදාගැනීම පිළිබඳව ජාතික ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් ඉන්දියාව ගන්නා ලද ප්‍රධාන ස්ථාවරය නොවෙනස්ව පවතී.
ශ්‍රී ලංකාවේ ජනතාවගේ සහභාගීත්වයෙන් පවත්වන ලද උපදේශන ක්‍රියාවලියක් හේතුවෙන් ඇති වූවක් නොවූ මෙම ගිවිසුම ඒකපාර්ශ්වික ලෙස ඉහළින් පැනවූවක් වූයේය. IPKF හමුදාව සහ ඉන්දු-ලකා ගිවිසුම හරහා කරන ලද ඉන්දීය මැදිහත්වීමට බොහෝ දේශපාලන ආයතන දක්වන ලද විරෝධය මේ අනුව වටහා ගත හැකිය. ජාතික ප්‍රශ්නයට සාධාරණ සහ දීර්ඝ කාලීන විසඳුමක් වර්ධනය කර ක්‍රියාවේ නැංවීමට කිසිදු අව්‍යාජ පරිශ්‍රමයක් නොදැරීම සම්බන්ධයෙන් වගකීම සහ වගවීම ශ්‍රී ලංකාවේ සියලූ දේශපාලන ආයතන විසින් දැරිය යුතු වීම අවශ්‍ය කෙරේ.
1983 – 1987 කාලපරිච්ඡේදය තුළ “ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය” සහ “ඉන්දියානු විරෝධිත්වය” වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම එකල ගෝලීය සමාජ-ආර්ථික හා දේශපාලන වර්ධනයන් සාකච්ඡා නොකොට තේරුම් ගත නොහැකිය. අතීතය දෙස බලන විට අවංක වන්නට හා විවේචනාත්මක වීමට අවශ්‍ය නම්, ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ සියල්ලේම ක්‍රියා සහ ප්‍රතිපත්ති විමසා බැලිය යුතු වේ. අද රට පත්ව ඇති අසතුටුදායක තත්ත්වය අනුව මෙය ඉතා වැදගත් වෙයි. කෙසේ වෙතත්, එකදු දේශපාලන ආයතනයක්වත් මෙම අත්‍යවශ්‍ය සහ අත්‍යවශ්‍ය කර්තව්‍යයට අවතීර්ණ වීමට තරම් නිර්භීත හා අවංක බවක් පෙනෙන්නට නැත.
හැටේ දශකයේදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ පමණක් නොව අනෙකුත් සියලුම මාඕවාදී කණ්ඩායම් ද ඉන්දීය ව්‍යාප්තවාදය පිළිබඳ සංකල්පය පිළිගත්හ. ඒ කාලය වෙනස් වී තිබේ. නව ලිබරල්වාදයේ සහජ ස්වභාවය නිසා එහි ප්‍රධාන ක්‍රීඩකයින් සියල්ලෝම ප්‍රසිද්ධියේ සහ රහසිගතව ව්‍යාප්තවාදී න්‍යාය පත්‍රයක නිරත ව සිටින බව පෙනේ. ප්‍රායෝගික දේශපාලනය තුළ, 1960 ගණන්වල, 1980 ගණන්වල සහ විශේෂයෙන් 1987 සිට 2024 දක්වා කලාපීය සහ ජාත්‍යන්තර බල තුලනයේ සිදු වී තිබෙන වෙනස්කම් සලකා බැලීම අවශ්‍ය වේ. සෝවියට් සංගමය ප්‍රමුඛ ‘සමාජවාදී’ කඳවුර 1989 දී බිඳ වැටුණි. චීනය නව ගෝලීය යුදමය සහ ආර්ථික සුපිරි බලවතෙකු ලෙස දියුණු වී ඇත. ඉන්දියාව ද ආර්ථික දැවැන්තයෙකු බවට පත්වෙමින් සිටින අතර ජාත්‍යන්තර වේදිකාවේ ප්‍රධාන ක්‍රීඩකයෙකු වෙන්නට අපේක්ෂා කරයි. එබැවින්, කලාපය තුළ චීන සහ ඉන්දියානු මැදිහත්වීම් සහ නොඉවසීම් වැඩිව පැවතීම පුදුමය දනවන්නක් නොවේ.
ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ක්‍රියාවට නැංවුන 13 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට සහ පළාත් සභාවලට ජාතික ජන බලවේගය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ දක්වන විරෝධය සමනය වී ඇති බවක් පෙනෙන්නට තිබේ. නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කර ගන්නා තෙක් සහ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන තුරු ව්‍යවස්ථාමය භූ දර්ශනයේ අනම්‍ය ලක්ෂණයක් ලෙස ඔවුහු එම සංශෝධනය පිළිගෙන ඇත. මෙම ව්‍යුහාත්මක, දේශපාලනික, ව්‍යවස්ථාදායක සහ ව්‍යවස්ථාමය වෙනස්කම් වලින් එකක් හෝ ක්‍රියාත්මක කළ හැකි වේ දැයි යන්න තවමත් විවාදයට විවෘතව තිබේ. ජවිපෙ දේශපාලන හා ආර්ථික වශයෙන් කලාපය තුළ ඉන්දියාව ඉටු කරන වැදගත් කාර්යභාරය පිළිගෙන ඇත. මගේ දෘෂ්ටිකෝණයට අනුව මේ ප්‍රගතිශීලී පියවර 1980 ගණන්වල අගභාගයේ ඔවුන් ගත් ආස්ථානයන්ට හාත්පසින්ම වෙනස් වේ. එසේ වුවද, ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුම ලෙස ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ යෝජනා කරන්නේ කුමක් ද යන්න තව දුරටත් වර්ධනය කර පැහැදිලි කළ යුතුව තිබේ.
ශ්‍රී ලංකාවේ බලයට පත්වීමට අදහස් කරන ඕනෑම දේශපාලන පක්ෂයක්, හැකි තරම් රටවල් සංඛ්‍යාවක් සමඟ රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික සබඳතා ගොඩනගා ගත යුතුය. එසේ නොවුවහොත්, දේශපාලන හා ආර්ථික වශයෙන් නොනැසී පැවැතීම, විශේෂයෙන්ම ඉන්දියාව සහ චීනය ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ ඉටු කරන බලගතු භූමිකාව හේතුවෙන්, ඉටු කර ගත නොහැකි පාහේ එකක් වේ. ඉන්දියන් සාගරයේ, බලයට පැමිණීමට අපේක්ෂාවෙන් සිටින ඕනෑම දේශපාලන පක්ෂයක් හෝ සභාගයක් ශ්‍රී ලංකාවේ ජනතා ඵලප්‍රයෝජනවලට පක්ෂපාතී දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයක් අනුගමනය කරන අතරම, මෙම සුපිරි බලවතුන් දෙදෙනාගේ තරඟකාරී න්‍යාය පත්‍ර හැසිරවීමට හැකි ආකාරය සලකා බැලීම අවශ්‍ය කරයි.
මැතිවරණ වර්ෂයකදී ජාතික ජන බලවේගයේ වැඩෙන ජනප්‍රියත්වය හේතුවෙන්, ඔවුන්ගේ ඉන්දීය සංචාරය මේ අනුව සලකා බැලිය යුතුය. මෙම සංචාරය ඉන්දීය මධ්‍යම රජය ජාතික ජන බලවේගයට සහ එහි නායකයාට ආරාධනා කළ පළමු අවස්ථාව වේ. ඉන්දීය ආණ්ඩුවේ අතීත භාවිතාවන් අනුව මෙය අසාමාන්‍ය දෙයක් නොවේ. සංසන්දනාත්මක අර්ථයකින් ගත් කළ, ජාතික ජන බලවේගය ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය, සමාජ බලමුලු ගැන්වීම සහ ප්‍රචාරණය යන ක්ෂේත්‍රවලට සෘජු ලෙසම ප්‍රවේශ වී ඇති බව පිළි ගැනීම අවශ්‍ය වන නමුත් ඔවුන්ට තවත් බොහෝ දුරක් ගමන් කරන්නට තිබේ. ගැටලු සහගත ප්‍රශ්න, අඩුපාඩු, වැරැදි සහ තමන්ගේ අතීතය දෙස බැලීමෙන් වැළකී සිටීම සාකච්ඡා කර නිවැරදි කරගත යුතුව තිබේ. කෙසේ වෙතත්, මෙම තීරණාත්මක කාරණයේදී, ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රගතිශීලීන් අතර එකදු දේශපාලන ආයතනයක්වත් පරිපූර්ණ යැයි සැලකීමට නොහැකිය.
කලාපයේ පවතින සුපිරි බලවතුන්ගේ එදිරිවාදිකම් සැලකිල්ලට ගත් විට, චීනය ද නුදුරු අනාගතයේ දී ම ජාතික ජන බලවේගය සමඟ කටයුතු කරන්නට ප්‍රවේශ වුවහොත් එයද පුදුමයට කරුණක් නොවනවා ඇත.
- ආචාර්ය ලයනල් බෝපගේ
(ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ හිටපු ප්‍රධාන ලේකම්)