චලක ප්‍රමුදිත ලුණුවිලගෙ කාව්‍යාගමනය සිදු වෙන්නෙ ‘අක්කරෙයිපත්තු අක්ෂර’ සමගින්. දැන් ඔහු වසර හයක ඇවෑමෙන් අලුත් කවි පොත ‘ සමනල කවුළු තටු’ අපට දිගු කර තිබෙනව. කවිය කියන්නෙ මොකක්ද කියල හිතමින් ජීවිතේ ඇතුළට සහ ඉන් පිටතට විවිධ කවුළු විවර කරමින් සමනල කවුළු තටු ඇරෙනව.
දෛනිකත්වයේ හෙලට නොවැටී ජීවත් වීමට බැරිකම මේ යුගයේ මිනිසාගෙ ඛේදයක්. කවියෙකුට උනත් මේකෙන් ගැලවෙන එක අභියෝගයක්. ඉතා සාහසික දෛනිකත්වයක් මැද්දෙ ඉන්න ගමන් ජීවිතයෙ මේ මොහොත කවියට නගන්න සමනල කවුළු තටු ඇතුළෙ චලක වෙහෙසෙන බව නිරීක්ෂණය කරන්න පුළුවන්.
ලෝකයත් ජීවිතයත් හැදිල තියෙන්නෙ ආකෘතිවලින්. ආකෘතිවල පැවැත්ම වෙනුවෙනුයි ජීවිතය නඩත්තු වෙමින් තියෙන්නෙ. කේවල මනුෂ්‍ය ජීවිතය මේ ආකෘතික පැවැත්ම ඇතුළෙ නොපෙනී යනව. හරියටම කිව්වොත් නොපැවැත්මක් බවට පත්වෙනව. චලක ලියන ‘චරිත තුනක්’ කවිය අපට ළං කර පෙන්නන්නෙ මේ කේවල මනුෂ්‍ය පැවැත්මේ මොහොතවල් කීපයක්. ඔරලෝසුව කියන මහා ආකෘතිය ඇතුළෙ ඔරලෝසු කටුවල ක්ෂුද්‍ර කතාවස්තු චලක අප ඉදිරියට ගේනව. කාලය නමැති මහා ආඛ්‍යානය ලියන්න කැපවෙන අනෙක් ප්‍රපංචයන්ටත් තමන්ගෙම වූ චූල ආඛ්‍යාන තියන බව මේ කවිය හඬගා කියනව.
පෙම්වත් නළල් තල දොලහක
වේගවත් කෙටි හාදු
මිනිත්තුවකදි තබමින්
‘ කිස් එකක් නොම් මොනවද ‘
උච්ඡ ස්වරයෙන් අසයි
තත්පර කටුව
සිපගැනුම් වරම් හිමි නැති වග
කිසිදිනක කිසිවකුට නොකියා
මුහුණ බර කරගෙන පොළොවට
ඉබිගමන් යයි නිහඬව
පැයකටුව
(පි.10)
ජීවිතය හැම වෙලේම පවතින්නෙ, එහෙම නැත්නම් පවතින්න සිද්ධ වෙලා තියෙන්නෙ ආකෘතියක් ඇතුළෙ. සියලු සාක්ෂාත්කරණයන් සිදුකරගත යුත්තෙ මේ ආකෘතිය ඇතුළෙ ඉඳිමින්. එක් පසකින් යම් සාක්ශාත්කරණයක් සිද්ධ වෙද්දි ඒ වෙනුවෙන් ගෙවන්න වන මිලක් තියනව. ‘යුගල හතරක්’ කවිය මේ ගැඹුරු දේශපාලනිකයේ රූපකාත්මක නිරූපණයක්.
ගෙලට දම්වැල් දා
එකිනෙකා තදින් බැඳි පසුවය
පෙම් කරන්නට පටන් ගන්නේ
ගේට්ටු පියන් යුගලය
නිවස රැකවල් ලන්නට
අගුල කැරකුණු විටකය
සිපගැනුම් වරම් ලද්දේ
දාරුමය ද්වාර යුගලය
(පි.16)
මේ කවියෙ අවසන් වන්නෙ මෙහෙමයි.
දශක හතරක් ඉපැරණි
තොදොල් පෙම්බස් සිහිකර
එකම සයනෙක දෙපස සැතපෙති
වියපත් පෙම්වත්තු යුගලය
ව්‍යුහයක් ඇතුළෙ කාලාන්තරයක් ඉන්න කොට අපට ඒක ස්වාභාවිකයි කියල ඒත්තු යනව. ඒකෙ ව්‍යුහමය ස්වභාවය නොපෙනී යනව. මේ කවියෙ එන ‘එකම ඇඳ’ කියන්නෙ අපට නොපෙනි පවතින අර ව්‍යුහයම තමයි. පෙර යුගල රඳවාගෙන ඉන්න උළුවහු ගේට්ටු කණු වගේ දැඩි විදිහට නොපෙනුණත් මේ ඇඳත් එක්තරා විදිහක අහිංසක නොවන ව්‍යුහයමය ආකෘතියක්ම බව මේ කවිය අපට කියනව.
සමනල කවුළු තටුවල විශේෂත්වයක් වෙන්නෙ අලුත්ම රූපක ටිකක් කවියට ගේන එක. ජීවිතයෙ මේ නූතන මොහොත අල්ලන්න අපොහොසත් වන තරමට පැරණි රූපක දැන් ගෙවී ගිහින් මොට වෙලා තියන බව කවියෙකුට හිතෙන්න පුළුවන්. එවිට ඔහුට භාෂාව අලුත් කරන්න සිදුවෙනව. චලක ඒ ව්‍යායාමයේ යෙදෙමින් ඉන්න බවට මේ කවි කලඹෙ බොහෝ කවි සනිදර්ශනාත්මක වෙනව.
ප්‍රේමය වගේ අතිසාමාන්‍ය කාව්‍යානුභූතියක් තවදුරටත් කාව්‍යාත්මයක් බවට පත් කරන්න නම් භාෂාව හොඳටම පාරන්න වෙනව. අලුත් රූපක පරිසරයක් ගොඩනගන්න වෙනව. ‘ස්ථාවර මතකය’ කවිය ඒ වැඩේ හොඳින්ම කරපු කවියක්.
රැහැන්ගත ස්ථාවර දුරකථනාකාරය
ඔබ සමග වන මතකය
ගිය තැනක අමතක වෙන්නට
කිසිම ගමනක නොයෙදෙයි
බැටරි නොබසින හින්දම
නිතර ආරෝපණය නොකෙරෙයි
ජාලය බිඳී ගියෙ වුව
රැහැන්ගත ස්ථාවර දුරකථන
අක්‍රීය වෙසින් වුව පවතියි
(පි. 14)
අලුත් කවි පොතක් කියන්නෙ අලුත් ජීවිත මොහොතක්. කවියෙක් අලුත් පොතක් අරන් එනව කියන්නෙ අලුත් ජීවිතයක් අරන් එන එක. චලක ප්‍රමුදිතගෙ සමනල කවුළු තටු කියන්නෙ එහෙම ජීවිත මොහොතක් කියන්න ඉක්මන් උනාට කමක් නැති බව අපගේ අදහසයි.