සංසාරයේ ගෙවමින් ආ ගව් දුරකී
ගැල් පසුපසින් වැටි වැටි පැමිණියෙමි සකී
ඊතණ ගසක් හෙවනේ මඳ සැනසුමකී
මා දැක සිනාසුණ අඟනකි වනමලකී
මොට්ටැක්කිලියකින් නිල්වන් වරල වසා
ඇස් දෙක පළිඟු බබළයි තරු එළිය නිසා
කස්තුරි සුවඳකින් පෙනහලු පිරුණ ලෙසා
මා ගත වෙහෙස දුරලන උණුහුමක තොසා
ගව් දුර ගෙවූ මා දෙපතුල ඉදිමුමකී
ඒ ගල් තෙලෙම්බුව රතු වී තිබුණි සකී
හනිකට ළඟට විත් විමසන මුදු හඬකී
මේ ගල් තෙලෙම්බුව බැලුව ම සම්පතකී
සියුමැලි අතින් ඈ අතගා බලන විට
උණු කඳුලකින් සීතල දැනුණා පයට
රතැඟිලි තුඩින් මිරිකා ඔසු බඳින විට
මේ ගල් තෙලෙම්බුව සතුටක් ගෙනෙයි මට
මා යන ගමන ආවෙමි ගිරි කුළු අතර
ඈ වෙන්වුණා දූවිලි හුළඟක වැතිර
ඉර හඳ යටින් කාලය වියැකෙන අතර
තාමත් මතක් වෙනවා සුපහස නිතර
පිං පව් මැදින් වෑහෙන හඳ එළිය විඳ
ගව කුර ගෙවෙන විට ජීවන කතර මැද
දෙව් ලොව හීන දේදුනු වැට කඩොලු බිඳ
ඈ හිනැහුණා සිතුවිලි උල්පතක හිඳ
යට ගිය දවස උඩුකුරු සිතුවිලි මතුරා
හිත පතුලට ම වටකුරු සඳවත කොඳුරා
මට රිදවන කලට ඈ මතකය අතුරා
ඇටකටු මිඳුළු කකියයි සෙනෙහස උතුරා
සුව වී යටි පතුල සළකුණ ගිය ද මැකී
නොමැකී රිදුම් දෙන සියුමැලි උණුහුමකී
රතැඟිලි තුඩින් විනිවිද ගිය විදුලියකී
ඒ ගල් තෙලෙම්බුව මට තාමත් සැපකී