ලිවර්පූල් නගර මධ්‍යයේ දී ඊයේ මගේ ජංගම දුරකථනයෙන් ගන්නා ලද මෙම රූපය, නූතන නාගරික ජීවිතයේ සංකීර්ණත්වය මනාව ග්‍රහණය කර ගන්නා අතර, පුද්ගලයන් තමන්ගේම ලෝක තුළ රැඳී සිටින අතරතුර හවුල් පොදු අවකාශයන්හි සහජීවනයෙන් සිටින ආකාරය පිළිබඳ සියුම් අවබෝධයක් ලබා දෙන බව මට සිතේ. සමස්තයක් ලෙස දර්ශනය කාර්යබහුලයි, නමුත් එකිනෙකට වෙනස් අවස්ථා දෙකක් කේන්ද්‍රස්ථානයක් නිර්මාණය කරමින් නියැලීමේ සහ විසන්ධි කිරීමේ ප්‍රතිවිරෝධතා කෙරෙහි මගේ අවධානය යොමු කෙරුවේය.
වම් පසින්, වීදි සංගීතඥයෙක්, සැහැල්ලුවෙන් හා අවධානයෙන්, ඔහු මුස්ලිම් ආගමික ගීත ගායනා කෙරුවේය. ඔහුගේ නිහතමානී සරළ ඉදිරිපත් කිරීම තුල – කුඩා ඇම්ප්ලිෆයර් සහ මයික්‍රෆෝනය – කඩිමුඩියේ ගමන් කරන්නන්ගේ පසුබිමට එරෙහිව අවම බවක් දැනේ. රූපය තුල සෙනඟ සිටියත්, ඔහු සන්සුන්ව, ඔහුගේ ගායනයේ ගිලී සිටියේය. ඔහුගේ ගායන ඉරියව්වන්හි සරල බව සහ ඔහු පිටුපසින් ඇති ලෝකයේ අවුල් සහගත චලනය අතර වෙනස නාගරික කළබලකාරීත්වය අතර යම් සන්සුන් හැඟීමක් යෝජනා කරයි. වචනාර්ථයන් මට නොතේරුනද, අධ්‍යාත්මික අර්ථයෙන් පොහොසත් ඔහුගේ ගීත, එදිනෙදා ජීවිතයේ ඝෝෂාව තුළ සියුම් පූජනීයත්වයක් මතු කරන බව මට දැනුනි.
ඔහුගේ එක් පසෙක, දිගු කබායක් ඇඳගත් කාන්තාවක්, දුරකථනය ඔසවා, ඔහුගේ ගායනය රූපගත කරමින් සිටී. ඇයගේ අවධානය ඔහුගේ සංගීතය උකහා ගැනීමට වඩා සමාජ මාධ්‍ය හරහා පටිගත කිරීම හෝ බෙදාගැනීම කෙරෙහි වැඩි අවධානයක් යොමු කරයි. බොහෝ ආකාරවලින්, ඇය නවීන සංසිද්ධියක් සංකේතවත් කරයි – තාක්ෂණයේ කාචය හරහා ජීවිතය අත්විඳිමින්, වර්තමානයේ සංගීතඥයාගේ හඬට සවන් දෙනවාට වඩා ඇගේ රසවින්දනය පවතින්නේ බෙදාගැනීමේ ක්‍රියාව තුළ විය හැකිය. එය පොදු අවකාශයන්හි කලාව සමඟ අප කටයුතු කරන්නේ කෙසේද යන්න පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් මතු කරයි: එය අත්දැකීම ගැනද, නැතහොත් එම අත්දැකීම අන් අයට ඉදිරිපත් කරන්නේ කෙසේද යන්නද ?
දකුණු පසින්, තවත් කාන්තාවක්, කැපී පෙනෙන කහ පැහැති කබායකින් සැරසී, ගල් බංකුවක් මත වාඩි වී, සම්පූර්ණයෙන්ම ඇගේ දුරකථනයට;අවධානය යොමු කරයි. ඇගේ කබායෙහි කහ වර්ණය ඇයව රූපය තුල කැපී පෙනෙන අතර, ඇය රූපය තුල අපේ අවධානය දිනාගන්නා අතර ඇයගේ අවධානය දුරකථනය තුලට යොමු කරයි. ඇය කායිකව සිටින නමුත් මානසිකව වෙන්වී, ඇගේම ලෝකයේ අතරමං වූ, පෙනෙන පරිදි ඇය අවට සජීවී පරිසරයෙන් විසන්ධි වී ඇත. ඇය රූපය තුල පෙන්වන හුදකලාව, නගර මධ්‍යයේ වාර්ගික ශක්තියට වඩා වෙනස් වන අතර, නවීන තාක්‍ෂණය අපව අන් අයගෙන් වට වී සිටින විට පවා බොහෝ විට අපව පුද්ගලික අවකාශයන්ට ඇද ගන්නා ආකාරය ඉස්මතු කරයි.
පසුබිමේ, නගරය ක්‍රියාකාරකම් වලින් මුමුණයි – මිනිසුන් ඇවිදීම, සාප්පු සවාරි යාම හෝ එකිනෙකා සමඟ අන්තර් ක්‍රියා කරයි. ජනකාය ගතිකයි, නගර ජීවිතයේ නිරන්තරයෙන් චලනය වන ස්වභාවය නියෝජනය කරයි, නමුත් පෙරබිම රූප දෙක (සංගීත ශිල්පියා සහ කහ පැහැති කාන්තාව) නිශ්චලව පවතී. චලිතය සහ නිශ්චලත්වය අතර මෙම වෙනස නාගරික ජීවිතයේ ඛණ්ඩනය වූ අත්දැකීමක් මතු කරන අතරම එහිදී පොදු අවකාශයේ අවුල් සහගත හුදකලා අවස්ථාවන්ද පවතී.
ඡායාරූපයේ ඇති ස්වභාවික ආලෝකය දර්ශනයට උණුසුම සහ පැහැදිලි බව ලබා දෙයි, සරත් සෘතුවේ නාද සූක්ෂම ලෙස කාලය සහ ස්ථානය පිළිබඳ හැඟීමට එක් කරයි. මෘදු ආලෝකය කොළවල රන්වන් පැහැයන් සහ කාන්තාවගේ කබාය අවධාරණය කරයි, සංයුතියට මෘදු කම්පනයක් එක් කරයි. මේ අතර, මගීන්ගේ ස්ථර ඇඳුම් වලින් ඉඟි කරන වාතයේ මෘදු බව, නගරය තුළම ගලායාම සහ වෙනස්වීම් පිළිබිඹු කරමින් සරත් සෘතුවේ සංක්‍රාන්තිය අවධාරනය කරයි.
මගේ පුද්ගලික ප්‍රකාශණයට අනුව ඡායාරූපය හුදකලාව හා සම්බන්ධ වීමේ තේමාවක් ඉදිරිපත් කරයි. නගර චතුරශ්‍රය මිනිසුන්ගෙන් පිරී ඉතිරී යන අතර, සෑම කෙනෙකුම තමන්ගේම ලෝකයක ගිලී සිටින බව පෙන්වමින් නාගරික ජීවිතයේ විරුද්ධාභාසය සංකේතවත් කරයි. බාහිර සමාජය තුල අන් අය විසින් අපව වට කර ඇති නමුත් බොහෝ විට ඒතුල තනිකම දැනේ. රූපයේ සංයුතිය මෙම ආතතිය සමතුලිත කරයි, පෙරබිමෙහි නිශ්චලතාවය සහ පසුබිමේ චලනය සමඟ, තාක්‍ෂණය සහ නවීනත්වය පොදු අවකාශය සහ එකිනෙකා සමඟ අපගේ අන්තර්ක්‍රියා හැඩගස්වන ආකාරය පිළිබඳ ආඛ්‍යානයක් නිර්මාණය කරයි.
සාරය අනුව, මෙම රූපය නාගරික ජීවිතයේ රිද්මයන් පිළිබඳ භාවනාවකි – නගරයේ පුළුල්, වඩාත් අවුල් සහගත භූ දර්ශනය තුළ සහජීවනයෙන් පවතින නිහඬ, සමීප අවස්ථාවන් ග්‍රහණය කර ගැනීම. එය අධ්‍යාත්මික සංගීතය සහ ඩිජිටල් නියැලීම අතර, පොදු කාර්ය සාධනය සහ පුද්ගලික හුදකලාව අතර සහ නිශ්චල බව සහ චලනය අතර ප්‍රතිවිරුද්ධ අධ්‍යයනයක් නිරූපණය කරයි. අප නිරන්තරයෙන් වට වී සිටින නමුත් බොහෝ විට වෙන්ව සිටින ලෝකයක මිනිස් සම්බන්ධතාවයේ ඛණ්ඩනය වූ ස්වභාවය පිළිබඳ මෙම ඡායාරූපය සිත් ඇදගන්නාසුළු පිළිබිඹුවක් ඉදිරිපත් නොකරන්නෙද ?