ලක්ශාන්ත මේ පොතෙන් සමකාලීන සිංහල කවිය පුදුමාකාර තැනකට ඔසවනවා. තමනුත් පූර්ණ ප්‍රවීණත්වයක් කරා එසවී ගන්නවා.
භාෂාව යානයක් කරගෙන මනුෂ්‍ය පැවැත්මේ පෙර නොගිය තැන් කරා අප රැගෙන යනවා. ඒ අඩවිවලට අපි ආවෙ භාෂාවෙන් බව අපට අමතක වෙන තරම් සියුම් සංවේදනා අපට දැනෙනවා. මේ වගේ ගොරහැඩි සමාජයකට මෙච්චර සියුම් කවි මොකටද කියා අපට හිතෙනවා.
දෛනිකත්වයේ ඒකාකාරය හා රාමුගත දෘඪභාවයට එරෙහිව කවියා නගන ඒ කැරැල්ල එවන් සියුම් සංවේදනා දැනෙන අලුත් දෛනිකත්වයක් ලබා දිය හැකි ලෝකයක් ගැන අප තුළ ආසා ඇති කරනවා.
අපේ සංවේදනා කලාපයේ හා භාවමය ධාරිතාවේ සිදුවන ඒ ප්‍රසාරණය ‘දේශපාලනය’ යැයි අපි සාමාන්‍යයෙන් දන්නා දේශපාලනයට වඩා විප්ලවීයයි. එවන් විප්ලවීය භාවයක් දකින්න ඉඩ නොදෙන ‘හදිසි අවශ්‍යතා’ දේශපාලනයකට අපි තල්ලු කරනු ලැබ සිටිනවා. හරියට කෑම වේලක් නැතුව පාසල් එන දරුවන් දහස් ගණනක් සිටින රටක මනුෂ්‍ය සංවාදයට ලක්ශාන්ත ලියන වැනි කවියකුත් එකතු කරන්නේ කොහොමද කියන එක ලේසි වැඩක් නෙවෙයි. ඒත් එක තනි මිනිහෙක් හරි ඒ වැඩේ නොකරන රටක් කන්න හොඳ හැටි තිබුණත් දුප්පත් රටක්.
ලක්ශාන්ත අතුකෝරල! මේ කවි බොහොමයක් කවිකාර විස්කම්, වදන් පපඩම් නෙමෙයි. මගේ හදවතේ ඇතැම් සියුම් නාලිකා පළමු වරට නලියවා හොල්ලන්න මේ සමහර කවි, යෙදුම්, වචන හේතු වුණා.