සීතලෙන් පීඩිතව සැලෙන තොල්
ප්‍රේමයෙන් විකසිතව රිදුම්කයි
දුර පේන අඳුරු අහුමුලු අතර
පපුතුරට දැනෙන පෙම සුසුම්ලයි,
බොරපාට රෑ අහස සඟව ගත්
සොඳුරු උඳුවප් මහේ සිහිල සඳ
කාටවත් කෙදිනකදි හෝ නොකී
දිගුම දිගු කතාවක පද ලියයි,
එක්දහස් එක් රැයෙක තාලයට
නිසොල්ලාසය ලියූ මතක පොත
පිටෙන් පිට පෙරළමින් ඉසියුම්ව
රිදුම් පිරිමැදලමින් සිත පෙළයි,
දුරම දුර රෑ අහසෙ අනන්තයෙ
තටු සලා පියඹන්න අවසරයි
කතා කරනා නුඹේ නෙතු අගින්
වැටෙන මේ කඳුළු කැට හරි බරයි,
රුදා දෙන නුරාගිනි සතපමින්
බොහෝවුන් ගිනි අරන් දුව පනියි
නිරාමිස හැඟුම් වැල් දොවාලන
නුඹේ සෙනෙහස හිතට උණුසුමයි,
කාලයක් සිත මැවුණු සිහිනයේ
සියුම් හැඟුමන් හදට කටු අනියි
හෙට උදේ නව අරුණ දොවාලන
අලුත් ඉර සොඳුරියේ නුඹ තමයි……