මාතර ඉඳන් ආ බව මතකයේ තිබේ
ලෑතර උඩින් පැටි සංදිය ගෙවුනි ඉබේ
මේකුළු නටනකොට සුන්දර අහස් ගැබේ
පීතර ළඟට පුන්සඳ අමුවෙන් ම එබේ
බාලේ හිටිය මල් කැකුළිය සුබාවතී
නාඹර හිනාවට බඹරුන් නටනවැතී
රාළේ කියා සියොළඟ කිතිකවන නිතී
ඒ වගෙ රුවක් හත්මුතු පරපුරේ නැතී
කාටත් හොරෙන් කොළඹට ආ වෙලාවේ
කරගැට වැටුණි ජීවන මං තලාවේ
හීනෙන් කතාකරනා බටනලාවේ
ආදර හැඟුම් ඇවිලෙයි වේදනාවේ
හැට පැන්නාට වඳුරන් බිම නොයන නිසා
පීතර උඩින් යයි ගල් බාගයක් ගසා
හතළිස් ඇඳිරියෙන් ඔබ්බට දෑස වසා
තාමත් සුබා ගේනා මල් සුවඳ තොසා
මිටි කර ගහන විට පිටකොටු ගිනි අව්වේ
පැටි සංදිය ම කර ගහගෙන ම යි දිව්වේ
දාඩිය කඳුළු ගඟ කිරිමූදට නැව්වේ
පායයි සුබා තාමත් සඳගිරිපව්වේ
බීඩිය දැවෙන විට ඩීසල් දුමාරේ
වාඩිය පුරා කෙඳිරිලි උණ විකාරේ
පාළුව හඬන විට වාරේ අවාරේ
කාලය දිගේ ජීවිතය ම අතෑරේ
පෙලවාසියක් කරගෙන ඈ ගිහින් ඇතී
දූ දරු පිරිස මැද සන්තෝසයෙන් ඇතී
පීතර දකින හඳ උන්දෑ දකිනවැතී
කාටත් හොරෙන් ඒකිත් රෑ හඬනවැතී